angst niet langer, niet meer – delphine lecompte
De lichten schijnen op de tanden van
De kuisvrouw die stom is geworden na de ontvoering
Ze is zich bewust van haar lever en
Ademt op het ritme van mijn papegaai
Op mijn linkerschouder zegt hij: ‘Ik heb mijn vader vermoord!’
Na de foto’s word ik naar buiten gestuurd
Met het boodschappenlijstje van een avontuurlijke pottenbakker
Verdwaal ik in een kuststad waar twee ooms ver van de zee zelfmoord
Hebben gepleegd, ook zij waren pottenbakkers en boeddhisten
Het is van de oudst geworden oom dat ik deze papegaai heb geërfd
Op mijn rechterschouder beweert hij: ‘It isn’t worth a dime!’
Toch koop ik de opzichtige juwelen en spreek ik de man naar de mond
Maar het irriteert hem dat ik glinster aan mijn duimen
Hij denkt dat het bijgeloof is en rukt een amulet uit mijn kut
Nu denk ik aan een andere planeet en spijt het mij dat
Ik nee heb gezegd tegen die pannenkoek die vooral een landschap was en
Uiteindelijke belandde op de schoot van een architect zonder kraaienpoten, zonder tuin.
Liefste Delphine,
Je laatste gedichten bevatten te veel papegaaien. Dat is mijn mening.
Misschien moet je meer mensen toelaten in je gedichten?!
Veel liefs,
Omer ‘de oude kruisboogschutter’ Minnebo
Nu tel ik toch één kuisvrouw, één avontuurlijke pottenbakker, twee pottenbakkende ooms, één naar de mond gesproken man en één architect zonder kraaienpoten – toegegeven, er is nog plaats voor, ik noem maar wat, één hersenchirurg, drie middagtelevisieastrologes en één somalische scheepskok maar dan moet daar op z’n minst iets tegenover staan als een ruigpootarend, een graasaap of een zwartpuntvlinder.