abstract – jelou
Je stelde mij een vraag,
zo eentje die heel kort maar
krachtig
zoals je dat wel vaker doet
en ik,
mijn hoofd vertalend in
waarom en hoe het komt
dat dingen zo gebeuren,
verdwaal in duizend zinnen
van hoe het nu
en voordat je geboren,
waar toen de zon en ik de
weg insloeg die leiden zou
naar wat ik wilde weten
hoe jij dat zou
wanneer jij vroeger was
en ik net andersom
zo eentje die heel kort maar
krachtig
zoals je dat wel vaker doet
verzuchtend met een lach
dat één zin al voldoende.
Nog iets abstracter en er (ont)staat iets!
Niets uitleggen!
Zo, nu weet ik wie je bent.
En helaas, ben het niet met je eens.
De clou van dit gedicht is juist dat het langdradige naar voren komt.
En ik ben lekker eigenwijs. Als ik zelf tevreden ben verander ik er zelden iets aan;-)
Jammer hè;-)
Mooi dat je het jammer vindt het niet met mij eens te zijn!