aarde – frans van eijk

toen het schelpenpad niet langer
knarste onder onze voetstappen
stonden we stil naast
een opengeslagen deken
van zwarte aarde

de stof van ons nette pak
kon niet verhullen dat we
waren als breekbaar glas

zo vertrouwd als de aarde
was met haar rusten
zo nieuw was ons dit afscheid

alleen de bank had iets bekends
van toen we samen zaten
en aarde alleen nog tuin was

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Recente bijdragen

Recente reacties

Cookies?
Cookies = OK