aarde – frans van eijk
toen het schelpenpad niet langer
knarste onder onze voetstappen
stonden we stil naast
een opengeslagen deken
van zwarte aarde
de stof van ons nette pak
kon niet verhullen dat we
waren als breekbaar glas
zo vertrouwd als de aarde
was met haar rusten
zo nieuw was ons dit afscheid
alleen de bank had iets bekends
van toen we samen zaten
en aarde alleen nog tuin was
Geef een reactie