aankomstblues – hans van willigenburg
Je stapt uit het vliegtuig en ziet om je heen
een landingsbaan, vliegtuigtypen,
reclames, lichtkranten
van dezelfde orde.
De onderhuidse mededeling is dat je,
ongeacht het hotel waar je terechtkomt
en de berovingen, hartstochten,
misverstanden en verspilde uren
waar je onderdeel van zult worden,
in hetzelfde spel bent blijven hangen
met dezelfde strafpunten en beloningen
van een hoogstens wat ander gehalte,
maar in de warmte of de kou of de gure wind
van de buitenlucht van het buitenland
waar je in de schaduw van de hal mee kennismaakt,
gaat dat andere gehalte verloren,
zeker als je jezelf vervolgens tegenkomt in de spiegeling
van de paspoortbalie of de winkelruit van een tax-free
verdwijnt je laatste restje hoop op nieuwe levens
al vrijwel meteen
of anders, even later,
als de vliegtuigmaaltijd na hobbelt in je spijsverteringskanaal
en je, handen in de zij, een scheet laat bij de transportband.
Wat wederom een prachtig gedicht!
Merci.
mijn compliment, uit het hectische leven, woorden worden beelden, een tikkeltje humor,leest goed magnifiek gedicht, graag gelezen!
een fijn weekend!
groet van Diana Hoogenraad
Ha, een nieuwe Hans van Willigenburg!
Maar hoe nu, het kan mij helemaal niet boeien!?
Dit vind ik nu echt een gedicht dat verdient door jou geparodiëerd te worden.
@Katja
Het zou kunnen dat ik ‘dader’ en ‘slachtoffer’ tegelijk ben…;-)
Je lijkt Goethe wel, Hans, haha!
Mijn weloverwogen advies: geniet ervan en mijdt psychotherapeuten, maar zo verstandig zullen jullie vast zelf ook wel zijn.