moby’s dick – maaike klaster
Middenin de nacht wakker geneukt worden
en niet op de goede manier.
Als ze had liggen genieten, genoot ik mee,
sliep ik er gewoon doorheen.
Nee, dit was zo’n miezerige climax-faker
die zich als een opgewonden chipmunk
tegen de achterkant van mijn muur wierp
om mij tegen mijn zin mee te laten bloeden,
want ze wist dat ik daar alleen lag, hijgde
slijmend door die laag beton heen:
Zo doe je toch nog mee…
Vandaar dat ik Moby uit de kast heb getrokken,
mijn speakers met het volume op tien aan haar
oor heb gelegd om haar met deze dansvloerbeuk
te laten weten wie hier goed kan neuken:
ALL THAT I NEED IS TO BE LOVED
Iemand suggereerde dat een nette brief
in de bus effectiever was geweest,
maar daar is niets van waar.
Ze kroop als een geschrokken rat in de
uiterste hoek van haar kamer om
er niet meer vandaan te komen en nooit
meer bijna, net niet klaar te komen.
Bovendien, een fan van Playboy ben ik
nooit geweest omdat ik er zelf niet aan
mijn trekken kom. Als ik moet kiezen,
houd ik meer van hardcore porn.
Die opgewonden chipmunk blijft wel hangen.
Hoi Maaike;
Ooit gedacht aan een vaste rubriek bij Man Bijt Hond???
J.
Denk ervan wat je wilt. Maar dit is niet alleen maar onzinnig gebrabbel. Hoewel het een zekere beperking heeft om zo te schrijven kun je Maaike niet ontzeggen dat ze lef heeft. Wanneer je het perspectief weet te verbreden denk ik dat er hele interessante gedichten zouden kunnen ontstaan. Mensen kunnen zich aan iets ergeren omdat het echt slecht is, of omdat er elementen in een gedicht zitten waar ze zich aan storen enzich zelf niet aan zouden wagen. Je gaat wel de confrontatie aan in je gedichten. Met jezelf, de wereld en de lezer. Dat levert niet per definitie iets goeds op. Ik vind het echter wel inhoud hebben en potentie. Het is me nu vaak nog te particulier, maar het bruist, het heeft dynamiek. In tegenstelling tot al die negatieve reacties zou ik juist willen opmerken dat je vooral door moet gaan. Ik zou graag zien dat je je gedachtenstroom iets verlegt, maar dat is aan jou.
Nou nou, wat een lef. Sorry hoor, maar wat ik lees zijn gewoon dagboekfragmenten, dit heeft helemaal niets meer met dichten te maken. Het voelt meer alsof de schrijfster ons lezers als een soort therapie “gebruikt”. En dan heb ik het nog niet eens over dat al die woorden als kut en neuken behoorlijk tegen beginnen te staan. Er zijn zoveel mensen met een rottige jeugd, moet dat nou echt hier breed uitgemeten worden?
Ik vraag me ook af waarom Maaike niet eens de moeite neemt om terug te reageren.
Je eigen weg gaan en juist niet reageren is ook een keuze. Een hele verstandige ook.