Soms moet de dag tot de orde geroepen. Onder deze
Pont de Mirabeau schuift de rivier langs dromen van
aflijvigen. Al komt de nacht en slaan de uren, etmalen
gaan en dichters blijven duren. Laat oog in oog onder

de brug ons dromen komen, in lome blikken zonder eind.
Wij mogen dan wel net zo pril zijn als boetelingensneeuw,
voor een bete broods moet je je nooit te groot voelen. Ziet,
daar loopt een man die lijkt op Marlon Brando. Zag je hem

daar, onder de spoorbrug van Bir Hakeim in L’ultimo tango
a Parigi? Hardvochtig gelijk een brandmuur leek hij maar. Zo.
Alles moet. Niets gebeurt zomaar. Onder de brug oog in oog

onze dromen. Zet aan het bestaan! Niets mis is er mee. Het is
of Bertolucci met een handycam achter ons loopt. Zo. Dus
adem ik in en denk: ik zeg nu maar het beste roos, en diepte.