Er zijn tijden dat we ons willen vastketenen
aan deze plek tot we weer in onze moedertaal
denken, al komt dat zelden voor. Meestal worden
we al richting straat wakker, onze kleren langs
het bed geplooid. De deur nog open van vannacht.

Onze sneakers zijn gemaakt voor korte afstanden
en toch trappen we er de stad mee plat, lopen we
om, om tegen een blikje te schoppen. Vooral bij
halve liters; altijd richting om het even welk
object. Onze ogen een tel vol opzet.

Er zijn dagen dat we een vaderfiguur in iedereen
zien en dan weer alleen in hem en ondanks alles.
Er zijn hier genoeg verhalen en op elke hoek
kun je eten. Onze voeten veren vol vertrouwen.

Wij zijn een soort pact, ik en dit meervoud en
ons lopen is alles wat we hebben.